Naïef?

Tot pakweg 2003 was ik een rariteit… Een jonge gast die in de politiek geloofde en dan nog wel in het politiek project van CVP/CD&V. Het leek wel of ik van een andere planeet kwam toen ik in 1995 aan mijn medestudenten vertelde dat ik terug te vinden was op de Antwerpse kieslijst voor de Kamer van de toenmalige CVP en dus mee haar project wou uitdragen. Dat veranderde een paar verkiezingen later: bij de federale verkiezingen van 2003 schoof Stefaan De Clerck prominent jongeren naar voren en zette zo de grote ommekeer in. En alhoewel het zich nog niet vertaalde in een klinkende verkiezingsoverwinning, kon je goed aanvoelen dat de sfeer rond de partij volledig aan het draaien was. CD&V met uithangborden als Inge Vervotte sloeg aan, eindelijk ook bij de jonge generatie.

De resultaten waren nog niet schitterend, maar de onderbouw stond er, de fundamenten waren gelegd. Op deze fundamenten bouwde kersvers voorzitter Yves Leterme verder om van CD&V terug een leidende partij te maken. De overeenkomst met de N-VA van 14 februari 2004 om in kartel naar de verkiezingen te gaan, betekende de kroon op het werk. Dat vertaalde zich in een zeer positieve sfeer en uiteindelijk in quasi 30% bij de verkiezingen in 2007. Wie dat in 2000 had durven voorspellen, men had eens hard gelachen.

Drie verkiezingsoverwinningen op rij, driemaal in kartel. Vandaag is het kartel niet meer, toch niet op nationaal niveau. Velen die de laatste jaren hebben meegewerkt aan dit project, blijven verweesd en ontgoocheld achter. Ook ik betreur het uiteenvallen. 1 + 1 is immers effectief 3 gebleken. Maar, in tegenstelling tot het SP.A-Spirit-kartel, is ons kartel altijd heel duidelijk een kartel gebleven van 2 partijen. Partijen met veel gelijklopende ideeën, maar toch zeker ook met elk hun eigen overtuigingen en beslissingen. Dat gaf het kartel een grote meerwaarde maar dat maakte het ook kwetsbaar. Het was geweten dat er vroeg of laat eens een clash kon komen, maar dat hij onoverbrugbaar zou blijken, was geenszins de bedoeling. Vast staat dat we nu een andere weg zijn op gegaan. De keerzijde van de weg die CD&V heeft gekozen naar een staatshervorming, bleek de breuk van het kartel te zijn. En/en bleek niet langer mogelijk volgens de N-VA en bij een of/of-scenario bleef CD&V achter haar eerder gemaakte keuzes staan.

Immers, midden juli hebben we moeten vaststellen dat we op de grenzen van het federaal overlegmodel waren gestoten. Alles zat muurvast, een communautaire hervorming leek verder weg dan ooit. Een andere aanpak was nodig, een dialoog van gemeenschap tot gemeenschap was en is voor CD&V de weg om tot een nieuw communautair evenwicht te komen. Die lijn is midden deze zomer uitgezet, en werd hard gemaakt met 7 eisen die CD&V samen met N-VA naar voor schoof. Het rapport van de 3 bemiddelaars bevatte voor ons nog een aantal ernstige vraagtekens, nog versterkt door de uitlatingen van Didier Reynders. De dialoog kon niet zomaar opgestart worden. Daarop werden zaterdag opnieuw drie duidelijke eisen geformuleerd, waaraan de Franstalige partijen zijn tegemoet gekomen. Voor N-VA bleek de tegemoetkoming van de Franstalige partijvoorzitters onvoldoende en ongeloofwaardig. Hun woord bleek voor onze partner onvoldoende om in kartel door te blijven werken, om te proberen een staatshervorming op de rails te krijgen.

Dat bleek uiteindelijk de breuk met CD&V te betekenen. Want, CD&V heeft ervoor gekozen om dat woord wel te geloven. Om door te gaan op de lijn die in juli was uitgezet, om in dialoog van gemeenschap tot gemeenschap een sterke staatshervorming uit te tekenen, in functie van een sterk beleid. Om alles op alles te zetten. Dat was onze politieke keuze en daar zijn we blijven achterstaan. De voorbije 15 maanden hebben ervoor gezorgd dat het wantrouwen is gaan overheersen in de politieke wereld. Ik wil, samen met CD&V nog geloven dat een woord een woord is, en de nieuwe dialoog, de zoveelste van de laatste kans, een kans geven. Zoniet, komt er geen staatshervorming. Laten we die dialoog dus maar een kans geven en samen rond de tafel gaan zitten. Ben ik dan een rariteit? Een naïeveling? Het zij zo, maar liever dat dan te vervallen in cynisme en wantrouwen, want dat leidt enkel tot immobilisme.

Verbeterde dienstregeling op lijn 12 op komst

De gewijzigde dienstregeling die de NMBS eind 2007 doorvoerde, leidde tot heel wat ongenoegen bij de reizigers van lijn 12. Het gebrek aan capaciteit, de trage verbinding naar Brussel en de slechte aansluiting van de dienstregeling op de school- en werkuren waren de meest gehoorde klachten. Dit leidde tot het ontstaan van het actiecomité Lijn 12.

Na herhaaldelijk aandringen is de NMBS nu akkoord gegaan om een alternatieve piste te bestuderen. De huidige IR-verbinding Brussel-Zuid – Essen zou beperkt worden tot Antwerpen, terwijl de IC-dubbeldektrein uit Charleroi verlengd zou worden tot Essen. Dat heeft minister Inge Vervotte geantwoord op mijn parlementaire vraag.

Dankzij deze ingreep slaat men drie vliegen in één klap. Door het inleggen van de dubbeldektrein wordt de capaciteit tussen Antwerpen en Essen aanzienlijk uitgebreid. Doordat de verbinding Essen-Brussel vanaf Antwerpen als IC-verbinding zal functioneren, zal er tijdswinst zijn. En tot slot, de uurregeling zal 10 minuten verschuiven zodat de treinen opnieuw op maat gaan rijden van de schoolgaande jeugd en de werknemers (ongeveer de uren van voor de gewijzigde dienstregeling eind 2007). Na positieve afronding van de studie kan de nieuwe regeling in voege gaan vanaf december 2008.

Trots op olympische Elise

Een dag nadat Elise Matthysen terugkeerde uit Peking, werd ze al uitgebreid in de bloemetjes gezet door het gemeentebestuur van Kalmthout. Familie, vrienden en supporters waren talrijk aanwezig om haar persoonlijk te feliciteren met haar prestaties op de voorbije olympische spelen. Ze verbrak het Belgische record op zowel de 100m als de 200m schoolslag en behaalde tweemaal de halve finales. Een prachtprestatie voor de zestienjarige Kalmthoutse.