Bedrijfsvoorheffing topsporters: in overleg en met aandacht voor jeugdopleiding

De bedrijfsvoorheffing voor buitenlandse voetballers, basketballers en volleybalspelers, die actief waren in de nationale afdelingen bedroeg vroeger 18% terwijl dit voor Belgische spelers opliep tot 50%. Met de wet van 2007 (op initiatief van o.a. Dirk Claes) werd dat nefaste onderscheid weggewerkt. Om het financieel nadeel voor de sportclubs te compenseren, werd een systeem uitgewerkt waardoor de clubs een deel van de bedrijfsvoorheffing mogen bijhouden ten voordele van hun jeugdopleiding en het loon van jonge spelers. Mét resultaat: geleidelijk aan evolueren we naar een meer professionele jeugdbegeleiding, en meer en meer jonge talenten slagen erin om door te breken in ons land (Lukaku, De Bruyne, Vossen,...)

Een aanpassing van die wet in 2009 dreigde echter voor vele clubs roet in het eten te gooien. De bekommernis die leidde tot de aanpassing was terecht: de middelen enkel aanwenden om één of 2 dure (jonge) spelers te betalen, was niet de bedoeling van de wetgever. Maar de aangepaste regelgeving was zonder overleg tot stand gekomen, en zou voor sommige clubs een financieel drama betekenen.

Met het (mede door mij) ondertekende wetsvoorstel wordt hier nu een oplossing aan geboden. De filosofie van de wet van 2007 blijft behouden, en het zal niet langer mogelijk zijn dat het financieel voordeel énkel voor het loon 1 of 2 dure jonge spelers wordt aangewend. Een belangrijke incentive voor de jeugdopleiding en de sport in het algemeen!

Noodoproep voor doven en slechthorenden nu mogelijk!

Binnenkort zullen de Belgische nooddiensten ook bereikbaar zijn voor mensen met een handicap. Het noodnummer 112 wordt bereikbaar via sms voor doven en mensen met een spraakstoornis of andere handicap. Verder wordt het mogelijk een noodoproep te doen in 4 talen: Nederlands, Frans, Duits en Engels.

Zoals eerder aangegeven diende CD&V hierover een amendement in op het wetsontwerp voor de oprichting van het agentschap 112. Dit werd vorige week goedgekeurd in de commissie Binnenlandse zaken. Jaarlijks versturen Belgen 5 miljard sms'en. Maar sms'en naar de nooddiensten is in België nog steeds mission impossible. Voor de ruim 400.000 doven, slechthorenden en spraakgestoorden is het nog niet altijd mogelijk om snel de nooddiensten te verwittigen. Maar ook bij slechte ontvangst in een tunnel, kelder of liftkoker of voor wie moeilijk uit zijn woorden geraakt is dit geen overbodige luxe.

In Finland, Oostenrijk, IJsland en Zweden zijn de nooddiensten bereikbaar via SMS, in Hong Kong zelfs al sinds 2004. In Spanje gaat men al een stap verder en kunnen foto’s en live-beelden doorgestuurd worden naar 112. Door gebruik te maken van de in het toestel aanwezige technologie, zoals camera, microfoon en luidspreker, kan men in de meldkamer meeluisteren en meekijken bij een incident.

Maximale transparantie internetverkeer

Over de manier waarop het internetverkeer beheerd en gestuurd wordt, moet maximale transparantie bestaan. Dit vereist dat het principe van open en neutraal internet wordt verankerd. Open internet is hét recept voor vrij verkeer van informatie en voor enorme innovatie.

Het uitgangspunt van open internet is 'netwerkneutraliteit' - operatoren discrimineren internetverkeer niet naar bron of inhoud - maar dit principe staat onder druk. Het is verleidelijk voor een mobiele operator om bijvoorbeeld Skype af te knijpen, het internetverkeer van een filmplatform te vertragen ter promotie van een eigen platform of geld te vragen in ruil voor prioritaire behandeling over het netwerk. Gebruikers moeten zelf kunnen blijven kiezen welke diensten of informatie ze willen ontvangen en grote en kleine ondernemingen zonder instapdrempels moeten kunnen blijven innoveren op het internet.

In het wetsvoorstel dat ik hierrond heb uitgewerkt wordt de rol van de regulator versterkt. Operatoren mogen geen legaal internetverkeer blokkeren of discrimineren op grond van de verzender of inhoud. De mobiele internetmarkt geniet een uitzondering. Gedurende vijf jaar mogen mobiele operatoren internetverkeer discrimineren mits het gaat om diensten die niet in concurrentie staan met eigen diensten en mits dit noodzakelijk is voor een goede surfervaring voor alle eindgebruikers die een bepaalde gsm-mast delen.

In het oog van de storm

Met het bericht over minder, maar stiptere treinen, staat de NMBS-groep opnieuw in het oog van de storm. Uiteraard is het onzin om treinen te gaan schrappen. Er zijn in het voorbije decennia, jaren geweest met véél betere stiptheidscijfers, en toen reden er evenveel treinen door de Brusselse Noord-Zuidverbinding.

De vraag is hoe dit nu weer opduikt in de media. Akkoord, het is een goede evolutie dat men naar meer openheid evolueert bij het historisch afgesloten wereldje van de NMBS, maar dat wil ook niet zeggen dat elke piste die nog maar onderzocht wordt ook in de media moet gegooid worden. Ze lijken daar wel aan de ziekte te lijden waar ook de regeringsonderhandelingen onder te lijden hebben: je kan zelfs geen piste meer discreet aftoetsen – hoe onmogelijk of irrealistisch ook -, want de dag erop staat het in de krant, en schiet de achterban het idee onverbiddelijk af. Of er misschien niet beter wat minder treinen zouden moeten rijden om een betere stiptheid te realiseren, is zo’n piste. Ook dergelijke pistes verdienen het om onderzocht te worden, om de consequenties te kennen. Dat voorstellen in de media – wellicht na een bewuste lek om bepaalde mensen in diskrediet te brengen – als een ernstige optie is op z’n minst voorbarig en vergroot een sfeer van wantrouwen.

Je kan nu als politicus mee gaan staan roepen met iedereen: het is een schande, dit kan toch niet, zijn ze daar nu helemaal gek geworden? Met wat geluk staat je naam dan in de krant, en de zaak is afgehandeld. Mij lijkt het zinvoller om het iets structureler aan te pakken. We weten dat er een audit is uitgevoerd naar de knelpunten voor de stiptheid op het spoorwegnet. Dat is een goede zaak, een externe blik op deze problematiek, want na 5 jaar oplossingen zoeken is de stiptheid nog steeds niet verbeterd. Op basis van die audit wordt een actieplan uitgewerkt, met maatregelen op iets langere termijn (ja, daar is de 2013, horizon is zelfs 2015), maar ook op korte termijn. Dat actieplan wordt uitgewerkt tegen begin maart. In plaats van nu 10-tallen parlementaire vragen in te dienen en luid te roepen in persberichten, vragen wij een voorstelling van de audit én van het actieplan stiptheid met maatregelen op korte en lange termijn in de Kamercommissie Infractructuur. Na voorstelling van het plan, kunnen de parlementsleden dan ook de uitvoering van nabij opvolgen en op tijd aan de alarmbel trekken. Eerder dan te staan roepen als het al te laat is.

Yes, het rapport is er!

Na maandenlang onderzoek heeft de commissie spoorveiligheid, waarin ik rapporteur was, haar aanbevelingsrapport kunnen voorleggen.

Voor mij heeft de commissie haar nut aangetoond: in een complex en technisch verhaal heeft zij duidelijke conclusies en aanbevelingen geformuleerd die een belangrijke bijdrage leveren aan de uitbouw van een veiliger treinverkeer.

Na maandenlang onderzoek meen ik de volgende conclusies te kunnen trekken:

1. De verantwoordelijkheid voor de treinramp in Buizingen is een gedeelde verantwoordelijkheid: het is een samengaan van beslissingsprocessen op verschillende beleids- en managementniveaus gespreid over een lange tijdspanne. Ook het parlement heeft nagelaten haar controletaak voldoende op te nemen.

2. België kent slechts een beperkte uitbouw van een veiligheidssysteem, m.a.w. ons land is te laat geweest met de uitbouw van traditionele treinbeveiligingssystemen en heeft te vroeg ingezet op het Europees systeem (ETCS).

3. Het besef van de noodzaak van een veiligheidscultuur is wel aanwezig bij het personeel, maar de structuren zijn onvoldoende uitgebouwd en te log.

4. Er zijn tekortkomingen in de aanwerving, de opleiding en de arbeidsomstandigheden van het personeel.


Eindconclusie: Ongelukken kan men nooit 100 % uitsluiten, maar iedereen, overheid en NMBS, heeft nu voldoende instrumenten in handen om de veiligheid zo optimaal mogelijk te maken. Door de externe opvolging door het Parlement van de verdere uitbouw van het veiligheidssysteem, zal de druk op de ketel blijven!

Zone 30 zonder zebrapaden?

Vanaf 30 januari mag in de hele Leuvense binnenstad hooguit dertig kilometer per uur worden gereden. Daarom wil schepen Dirk Robbeets van Openbare Werken (SP.A)op termijn alle zebrapaden uit het centrum bannen.

Is dit wel zo’n goed idee?

Ten eerste moeten bestuurders zich houden aan de maximale snelheid. Mensen zijn echter vaak gehaast en uit controles blijkt dat meer dan de helft van de bestuurders zich in een zone 30 niet aan de limiet houdt.

Ten tweede moet de infrastructuur worden aangepast zodat mensen ook het gevoel krijgen in een zone 30 te rijden.

Ten derde moeten alle mensen (ook toevallige passanten) onmiddellijk weten welke regels in een dergelijke zone gelden. Dat is niet evident en vergt een enorme mentaliteitsverschuiving die niet van vandaag op morgen is te realiseren.

En last but not least, de kinderen. Zij krijgen op school aangeleerd krijgen om over te steken aan een zebrapad maar verwerven nu plots volledige vrijheid. Gaan we hen aanleren dat om veilig over te steken, je niet meer best een zebrapad opzoekt?

Uit volgend fragment van de Antwerpse zender ATV blijkt alvast dat de Antwerpenaar een dergelijk initiatief in ’t stad niet echt zou kunnen smaken.